Maya Efnan, en kötü anlarını geride bıraktığını sanıyordur fakat hava henüz o kadar da kararmamıştır. Zihninin içindeki susmayan çağrı, ona geri çeviremeyeceği bir davet sunarken en büyük felaketine doğru koştuğunun farkında değildir.
Bir kayıp; kendinden vazgeçtiğin. 
Bir ihanet; dönüşü olmayan bir yol.
Bir tetik; aynayı paramparça eden. 
Bir his; cam kırığı gibi acıtan.
Bir kabulleniş; dizlerinin üzerinde pes ettiğin. 
Tutku, nefret ve acı dönüm noktasına ulaştığında, Maya Efnan, kendini hiçbir aklın kabul edemeyeceği bir gerçekle yüz yüze bulacaktır. 
Bazı ipler koptu bazılarını kesti ve bazılarını da öylece bıraktı. Artık neye tutunacağını bilmiyor. Kendi zihninde susturamadığı o ses, iplerden daha çok boynuna dolanıyor. 
Bir gerçek; kaçı yalan?