“Tezgâh, sadece yolcuları değil, geleni geçeni karşılıyordu. Gezineni,
komşu esnafı, işçiyi, işsizi, güçsüzü; herkesi. Azucena, iç sesini
hızla yitiren mahallenin gurur kaynağı olmuştu. Bu yüzden kimse
dokunmuyordu soluk kaldırımın üstüne konan bu tuhaf ama güzel
çiçeğe. Üstelik bu dağıtım noktasında para alışverişi olmadığı için
mali kontrol tehlikesi de yoktu. Paranoyak grubunun korktuğu şey
başkaydı. Tezgâhın işlevi sadece meyve sebze sepetlerini sahiplerine
dağıtmak değildi çünkü.”

Yolların, dehlizlerin, masalların, mavilerin garip ve divane hikâyeleri...
Ağaçların dili, kaçak aşklar ve tatlı gülüşler. Pınar Selek, dünyayla
savaşı, yediveren bencillikle uğraşı anlatıyor. Toprakla, tohumla,
şiirle, vicdanla, paylaşarak, tekere çomak, ana yollarda, ara yollarda…
Mafyaya, ırkçılara, çokuluslu şirketlere karşı; karıncalar misali usul
usul, ince ince çalışarak. Direnen ve meydan okuyan…

Cümbüşçü Karıncalar göçlerle, sürgünlerle başkalaşan bir Avrupa
kentindeki yeryüzü karıncalarının romanı; umudu ve mutluluğu pay
etme kavgası.