Kalbimin en karanlık köşesindesin şimdi.
Renkleri bir bir siyaha boyadım.
Beyazın saflığına inanmıyorum artık,
Ya da kırmızının aşk rengi olduğuna.
Güneş doğmuyor 
Gün ağarmıyor artık.

Gülen masum çocuklar yok etrafımda.
Her sabah selam verdiğim teyzeyi de görmez oldum,
Ya da sokakları süpüren amcayı.
Ben siyahın temsili oldum.
İçimdeki iyi niyetli, çocuğu dahi karanlığa gömdüm.
Umut etmez, hayal kurmaz oldum.

Şimdi ise kalbimden gelen karanlıktan güç alıyorum.
Şimdi senden kalan ne varsa savuruyorum pervasızca.
Ve lanet ediyorum seni tanıdığım o güne.
Can acımı hissedemez oldum.
Artık “ah”larımdasın, kâbuslarımda.