Toprağın üzerinde ne varsa hepsi kökten gelir; bütün korkular ölümden
kaynaklanır. Güven duymak cesaret ister. Güveni engelleyen korkudur.
Sadece korkusuz bir insan güvenebilir. Güvensiz insan, doruklardan
uzak durmak ve düz yerde yürümek ister. Ne doruklar, ne derin vadiler;
hiç doruğu ve vadisi olmayan sıradan bir yaşam sürmeyi yeğler. Bu;
akılsız, sıkıcı, tekdüze, sönük, durgun bir yaşamdır. Fakat bunun iyi
bir tarafı vardır; iki şeyle karşılaşmaz: Dorukların soğuğu, vadilerin
rüzgârları. Ama buna karşılık, asla büyümeyecek ve gelişmeyecektir.
 
Anlayarak büyüme; sadece doruktan vadiye, vadiden doruğa hareket
edilince gerçekleşir. Büyüme ve yaşamın manası; sadece karanlık
ve aydınlık arasında ışıktan karanlığa doğru olan o sürekli ve çetin
yolculukla gerçekleşir. Dalgalar üzerinde alçalıp yükselmeden yaşamın
ne olup ne olmadığı anlaşılamaz.

Osman Pamukoğlu çevresel yıkımlardan aşırı nüfusa, aşırı tüketimden
kirliliğe, ormanların yok edilmesinden kıtlığa kadar insanlığı ilgilendiren
birçok konuya dikkat çektiği son romanı Kafes: Beyaz Çığlıklar ile
insanoğlunun doğayı anlamadığını ve açgözlülüğü nedeniyle kaçınılmaz
yıkımı öne çekmek için elinden geleni yaptığına vurgu yapıyor.