“Ey aşk! Seni se¬nelerce yaban ellerde, hoyrat dillerde aradım. Oysa ben¬deymişsin, bilememişim. Oyalanmışım. Kalakalmışım...” 
                                                                               Şems-i Tebrizî

Sonra eşyayı, bitkiyi, hayvanları, insanları ve evreni sever¬sin zamanla. Bilirsin ki her şey O’dur aslında; ne yöne dö¬nersen dön, O’nun aşkıyla yanarsın... Ve öyle bir an gelir ki, eşrefi mahlûkat olan insanoğlunun yükselebileceği en üst ma¬kama çıkarsın. Bu makam ki, adına MAKAM-I AŞK denir...

Ve o zaman anlarsın: “AŞK, iki iken bir olmaktır. AŞK, bizi en çok sevene gönül bağlamaktır.” Ve yine anlarsın ki bu makam pür-i pak AŞK’tır; sendeki bu hal, nar-ı bey¬za halidir. Dünyanın tüm kirlenmişliklerinden sıyrılır, BİR olanla BİR olursun...