Osmanlı’nın hizmet ve hamîlik prensibi için yer ve mekân tayini güç, hatta imkânsız. “İnananlar kardeştir.“ Âyet-i Celîlesi mucebince nerde bir inanmış varsa orada Osmanlı’nın gölgesi vardı; hizmet, merhamet ve sıyanet gölgesi!
İşte bu kitap, dünyanın neredeyse öbür ucunda, Güneydoğu Asya’da yer alan Açe’de, İslam ile müşerref olan kardeşlerimizden bahsediyor. Endonezya’nın söz konusu adası ve diğer bölgelerinde yaşayan ahalinin menşei, hayat tarzları, giyim-kuşamları, konuştukları diller vs. hakkında dünü ve bugününe dair derli toplu malumat veriyor. Osmanlı’nın oralarda yaşayan bu dindaşlarımıza yaptığı yardımlardan, ağabeylikten dem vuruyor. Hatta eserin asıl mütercim ve müellifi Muhterem Mehmed Ziya Bey, bir parça daha ileri gidip kitapta insan ırkının nasıl türediğini, dillerin yapı ve çeşitliliğini dahi anlatıyor.