Tekir’İn bir yavrusu olmuştu. Adını Karagölge koydular. Karagölge yaramazlıklaryla annesini bıktırmıştı. Yine bir gün, komşuların sütünü izinsiz içti. Annesi kızınca Karagölge evden kaçtı. Yolda kendi kendine söyleniyordu:
- Bıktım annemin bana karışmasından. Ben büyüdüm. Kimseye ihtiyacım yok. Artık kendi hayatımı yaşayacağım. Kimse bana karışamayacak.
Bu şekilde söylenerek ormana geldi. Ormana girer girmez bir ses duydu:
(Kitabın İçinden)