“Son son güvercinlere çok düştü. O ğuşlar ğanat ğanat üstüne döküldüler. Bir sabah kalktık ki Gılgıl Zakar kemeriyle kendini güvercinliğin damından asmış. Ha, bak Haçig, güvercin oynatanın sonu budur. Bunları sana anlatıyorum ki, iyice anlayıp bu sevdadan vazgeçesin. Sen Mano’ya uymiş olma, onun ne anası babası var, ne karısı. Fağat senin hem ailen var hem de karın. Bugüne bugün Torik Ovan’ın evi sabanlı, koca ahırlı bir hanedan evidir. Çalışmazsak eğer bu kırk petek arı, petekler dolusu buğday, bu bir nahır davar nereden olur! Ben ilen anan ihtiyarladık, bugün var isek yarın yoğuz. Bu evi siz çevireceksiniz. Yarın bir avuç toprak olacağım, fağat Torik Ovan’ın evi daha da şenlensin, iki kardaş sevgi içinde yaşayasınız, dedeleriniz gibi kendinizi toprağa adayasınız isterim. Ama sen bu biçimi tutup güvercin beslersen, Mano ile arkadaşlık edip kardaşın Sarkis’le kafa kafaya, sırt sırta vermezsen bu ev böyle şen kalmaz Haçig. Günün birinde bu evin ocağı sönüp de, ağamızın toprağı elimizden giderse eğer, o zaman vay benim başıma, vay benim mezarıma...“
(Arka Kapak)