“Edebiyatın gücü de, zaafı da kullandığı malzemeden gelir. Edebiyat sanatının malzemesi sözdür, kelimelerdir. Yeryüzünde insanın var oluşundan beri söz de vardır. Hatta derin bir tefsire tabi tutmadan bakarsak, İncil’in meşhur “iptida kelam var idi“ ayetine göre, sözün insandan da eski olduğunu görürüz. O halde, sözün varoluşundan beri diyelim, söz büyük değişikliklere uğramıştır.
“Güzel sanatlardan hiçbirinin kullandığı malzeme, edebiyatın ifade vasıtası olan söz kadar değişiklik geçirmemiştir. Sözün, lengüistik bir kavram olarak dil haline gelişi, dilden dillerin doğması, daha sonra lehçelerin, şivelerin, ağızların ortaya çıkışı, bütün bu grupların birbirleriyle alış-verişleri; kendi iç yapısında bir dilin bütün hayatiyeti: Kelimelerin doğuşu, ölüşü, mana değiştirmesi; kelimenin de kendi içinde başka kelimelerle birleşerek yeni kavramlara yol açması, lügatlere giden ıstılah, terim, tabir, argo ve mecazlarla yeni manaların kazanılması; sanatkarların, filozofların, ilim adamlarının, lügatlere girmeyen şahsi tasarrufları... hasılı değişen, zenginleşen, tazelenen, canlanan, büyüyen dil. Onun için güzel sanatlardan hiçbirinin kullandığı malzeme, edebiyatınki kadar zenginleşmemiştir...