Bu öykü Biz Beraber Geçtik Bu Yolu romanım tamamlanmak üzereyken tasarlanmıştı; İngiliz Öyküleri’nin üçüncüsü ve sonuncusu olacaktı.
Bay Markus Burton’un Köpeği ve Bay John Marple’ın Son Yolculuğu eşim Regina hayattayken yazıldılar. Öyküler üzerine çalışırken başımı her kaldırdığımda yazı masamın yanına atılı koltukta görüyordum onu. Koltuğa gergefi veya kitapla otururdu her zaman. Regina’nın yanımda olması düşlerimi ve düşüncelerimi zenginleştiriyordu.
Oy, Markus, Oy! Regina’sız yazıldı. Son on bir aydır onun oturmuş olduğu koltuğa hiç kimse oturmadı; kızıma, torunuma, büyük torunuma o koltuğa oturmamalarını rica ettim. Öykü üzerine çalışırken arada elimi kaldırıp koltuğun arkalığını okşadım ve “Ben sensiz değilim, sen benim yanımdasın,“ dedim içimden kendi kendime.
Yazmaya başladığımda öykünün isminin Unutulan Değerler olacağını düşünmüştüm. Fakat öykü üzerine çalışmalarım ilerledikçe öyküye Oy, Markus, Oy! başlığını daha bir isabetli buldum.
Tuhaf bir kişi Markus. Markus’u sevenler olur, sevmiyenler olur. Okurun Markus’un kişiliğini yorumlamasının dışında ve değişik bir özelliği var benim için. Hayatımın bir yıla yaklaşık en müşkül zamanı içinde yaşayabilmeme yardımcı oldu bana Markus.
(Önsöz)