Ümit uyuyordu. Güneş çoktan doğmuş, odaya dolmuştu. Sokağın yaşam sesleri dışardan içeriye giriyordu. Ümit sabahları biraz zor uyanırdı.
Dahası, kötü alıştırılmıştı: Sabahları annesi üç kez gelip uyandırmaya çalışmazsa, yatağından çıkmazdı. Bunun kolay bir iş olduğunu sanmayın. Kadıncağız her seferinde kendi kendine kızıyordu. Keşke biraz sert davransa da Ümit sorumluluğunu kavrasa, diye düşünüyordu.
İlk kez kapıda durup seslendi:
-Ümit yavrum geç kalıyorsun kalk artık.
Ümit her zamanki gibi bu seslnişe öbür yana dönerek ve yorganına daha sıkı sarılarak karşılılık verdi.
Annesi mutfağa gitti. Çayı koydu. Kahvaltı sofrasını hazırlamaya koyuldu. Ardından kendisi hazırlandı.Bundan sonra yine oğlunun kapısına gitti.