… hayata tutunmak için inanmaya mecbur kaldığımız bütün
yalanlar günü gelince açığa çıkıyor. Ve sonra biz ölmüyoruz. Daha
kötü bir şey oluyor. Öğrendiklerimizle yaşamaya devam ediyoruz.
Nermin Yıldırım bizleri uzun bir yürüyüşe çıkararak, kendini
evinde hissedemeyenlerin, evinden zorla koparılanların, kaçmak
zorunda kalanların, hiçbir yere sığınamayanların dünyasına
ortak ediyor. Sürprizlerle dolu bu yolu adımlarken, bir yandan
bir kere koptuktan sonra artık anakaraya bağlanamayan
adacıkların uğultulu sesine kulak veriyor, bir yandan da kendimizi
seyrettiğimiz aynaların öbür tarafındakilerle yüzleşiyoruz.
Romanlarında okuru aile, toplum ve bellek ekseninde yolculuklara
çıkaran Yıldırım, duyarlı sesi, nüktedan ve kıvrak diliyle hafızanın
iplerini kâh salıp kâh sararak sımsıkı bir yumak oluştururken,
“küçük ve muhteşem hayatlarımız”a bambaşka gözlerle
bakmamızı sağlıyor.