Neden mutlu değiliz? 
Çünkü ailemiz paramparça olmuş, her birimiz başka yönlere dağılmışız. Ailemizi hatırlamayı unutmuşuz. Ama biz onlarla mutlu olacağımızı da unutmuşuz. 
Akrabalarımız dağılmış, sığınılacak limanlarımız kalmamış ve denizin ortasında kaybolmuşuz. 
Elimizden tutacak bir el aramakta; kendimizi kurtaracağımız bir liman gözetmekteyiz.  Ama hepsi boş. Kanatlarımız kırılmış.
Çünkü büyüklerimiz, sözde her şeyi en iyi bilenlerimiz; bizim kahraman olarak bildiklerimiz yüzünden paramparça oldu yüreklerimiz. 
İnsan bir ayna gibi paramparça olunca, parçaları toplamak kolay olmuyor. Görüntüler netleşmiyor. Tam göremiyoruz yüzümüzdeki çizgileri. 
Sevginin ve merhametin olmadığı ailelerin içinde büyüyünce insan, hayatı da tam anlayamıyor. Anlamaya çalışsa da geçmişe takılıyor. Geçmişi bir çırpıda silemiyor insan. 
Unutmayın ki, mutlu ailenin güler yüzlü çocukları ancak aile bağlarına önem veren ve onları unutmayan ailelerde yetişir.