Ben kendimi göklerin ve yerin, bu ikisi arasındaki her şeyin; ateşin ve suyun, bulutların ve kuşların Rabbine bırakmıştım… Yanmış bir âşıktım ben. Kurduğunuz tuzaklar, attığınız ateş benim dünya telaşımın bitişi, sevgiliye vuslatın son demiydi. Heybesinde aşktan başka bir şey taşımayan bir muhacirim ben…  Gün yüzüne çıkmış bir harfim…  Içimdeki alfabenin yalnız cümlesiyim.  Yalnızlığın bir başınalığına teslim olmayan,  Melankolik bir rıhtımın yedivereniyim.  Başağından kuşların, insanın ve medeniyetlerin beslendiği,  Tarih toprağına atılmış bir tohumum ben.  Bir varoluşum…  Çekip gitmeyen bir derdim ben.  Söylenip duran bir sevdayım.  Asırları aşan,  Hayata yeniden başlayan bir aşkım ben…  Ben Ibrahim… Geri döndüm ve buradayım… Mehmet Deveci’nin anlatımıyla Bir Hazreti Ibrahim Romanı