Soğuk bir kış gecesinde bir rüyama misafir olmuştun. Bana aynen şöyle diyordun. Gözümü açtığımda yanımda duran ajandaya söylediğin şu sözlerini yazdım.
Kendim... Ne kadar yakın, ama ne kadar da uzak...
Kendim... Nefesim kadar yakın, ama dönüp bakmakta bir o kadar zorlandığım...
Mümkün mü gerçekten ne istediğini bilmek? Ne yapacağını bilmek? Kafanda her şeyi yerine oturtmak? Hedefin için adımlar atabilmek? Her adımda burukluğunun mutluluğundan az olması?
Nefes almak? Nefes alırken huzur bulmak? Kendi kendine “Ben mi, başkaları mı?” dediğinde üstüne basa basa “BEN” diyebilmek? Ya da -belki de en önemlisi- doğru olan “BEN” olmak mı? 
Gecelerce bu yazdığım yazıyı düşündüm bana vermek istediğin mesajı düşündüm. Ve sonunda anladım ki aslında ben olmak senle başlıyor. Ben senin şehrinden gittikten sonra asla ben olamadım. Hep eksik hep yarımdım.