Güven bir uyumdur. Basitçe tüm savunma tedbirlerini, zırhını bir kenara bırakırsın; korunmasız duruma geçersin.

Güvenen insan, dindar insan ölümün kapısında bile heyecan duyar bir aslan gibi kükreyebilir. Ölürken bile çünkü hiçbir şeyin ölmediğini bilir ölüm anında bile, “İşte bu!” diyebilir. Çünkü her an, “işte bu”dur. Yaşam olabilir, ölüm olabilir; başarı olabilir, başarısızlık olabilir; mutluluk olabilir, mutsuzluk olabilir. Her an… İşte bu!

“Güven, kesinlikle sevgiden daha yüce bir değerdir. Güvenin içinde sevgi örtüktür; fakat sevginin içinde güven örtük değildir.”

“Güven, içsel bir gözdür. Tıpkı, evreni görmek için iki dışsal göz bulunduğu gibi, içinde adı güven olan üçüncü bir göz mevcuttur.”

“Güven, gerçek bir yaşamın mutlak temelidir.”