Daha ilk buluşmamızdı, bir kafeteryaya gidip oturduk... 
Bir yandan sohbet edip bir yandan sipariş ettiğimiz sade kahvelerimizi yudumlarken birden elindeki bardağı masaya bırakıp; 
“Bu arada sormayı unuttum, burcun ne acaba?” diye bir soru cümlesi yöneltti, ardından masum bir gülümseme belirdi yüz hatlarının, dudakları ve gözlerinden oluşan her iki coğrafyasında.
“Başak” dedim, “ya senin?”
Tekrar gülümsedi, “boğa” diye karşılık verdi ve ekledi “Mayıs 1991 doğumluyum...” 
“Ne güzel, annem de boğa burcudur.” dedim ve kahvenin yanında süs olarak getirdikleri küçük vazodan bir adet papatya alıp beline kadar uzanan o sarı saçlarına usulca takarken devam ettim; “Demek nisan yağmurlarının hediye ettiği bir Mayıs Papatyasısın sen.” 
Bu cümlenin hoşuna gittiğini anlatmak istercesine bir gülümseme daha belirdi yüzünde. 
Gözlerinin içine baktım uzun uzun ve şöyle bir cümle döküldü dudaklarımdan;
“Hiç bitmeyen şarkı olur mu deme? Bak baban 23 yıl önce ne güzel de yazmış...”

Sonra mı? 
Sonrası yok, herkes gibi biz de ayrıldık.
Nedenini ise bu kitabın sayfaları arasında bulabilirsiniz...