Vesikaya bağlı değildi
Taş yemek, toprak yemek, mermi yemek
Yediler deşilen gövdelerinden
Bağırsakları sarkıncaya dek
Ceplerinden çıkardıkları resimlere
Bakıp bakıp da kanlı saçlarının arasından
Dediler: “Neylersin karıcığım
Ölüm de varmış kaderde...“
Pençe pençe kanları yerde
Kardeş kardeş uyudular
Kolları bacakları siperde
Anlatıyordu bu adam harbe dair
Yüzüne yamanmış barut yanığı,
Sağ kolu bir cephede
Ve bir cephede ayağı
Onlar
Dağınık saçlarında rüzgar
Çekip gittiler katar katar.
Biz böyle yaşadık adaşım
Senden ne haber?
-Zafer Hüsnü Taran-
Onlar, vatan toprağının diyetini canlarıyla ödediler.
Onlar, dörtbir yanımızı saran ateşi çok pahalı bir malzemeyle; kanlarıyla söndürdüler.
Onlar, bize biçilen kefeni yırtmak için hayatlarını feda edip korkusuzca ölüme yürüdüler.
Onlar, fazilet, haysiyet, namus ve tarih için gök ekinler gibi biçilerek birer birer şehadete erdiler.
Onlar, mürekkebi kan, harfleri acı ve ıstırap olan bir yiğitlik destanı yazdılar.
Onlar, savaşla imtihana çekildiler ve bu dehşetengiz imtihandan yüzünün akıyla çıktılar.
Bu kitap, milletin yüreğinde zafer mevsimlerinin ve direniş muştularının hatırakarını yaşatan fakat her geçen gün unutulmaya yüz tutan bu yadigarlara bir vefa borcudur.
Unutmayın! Geçmişi olmayan milletlerin geleceği de olamaz ve büyük değerlerini bilip onlara sahip çıkmayan milletler, büyük millet olamazlar.