Yüce Peygamber, kâinatın sebebi, hilkatin evveli, insan
nev’inin en mükemmeli, hidâyetin sırrı, kâinat ağacının
çekirdeği, âlemin aydınlanan nuru, Kur’ân’ın hakikat noktası,
nübüvvetin hâtemidir.
Hakk’ın bütün isim ve sıfatlarının mazharı olarak
enbiyanın serveri, evliyanın rehberi, rahmetin habercisi,
Allah’ın aynasıdır.
Kâinatın yaratılış sebebi olan Hz. Peygamber; azimet,
şecâat, kahramanlık, sabır, şükür, tevekkül, fedakârlık
ve kanaat gibi insanların özlemini çektiği bütün ahlâkî
niteliklere eksiksiz ve katıksız olarak sahip olmasıyla; o, halk
bahçesinin çekirdeği ve o bahçenin açılmış son gülüdür.
Onun bahçesine girip de kokusundan sarhoş olmayan gönül,
gönül değildir.
Onun insanlıkla ilgili vücudu, bizim gibi bir anadan ve
bir babadan doğmuştur. Ancak bu doğuş, onun âlemlere
rahmet olmasına sadece bir sebeptir. Dünya sahnesinde et
ve kemikten ibaretmiş gibi gözüken bu üstün varlık, tüm
insanlığın özüdür ve insanın yaratılışındaki şerefli maksada
da öncülük etmektedir. Nitekim insan, zuhuru sebebiyle
mümtaz olmakla ve risaletin yüce Nur’una dayanmakla,
“eşrefi mahlûkat“ (yaratılmışların en şereflisi) sıfatına
erişmiştir.