Bir gün aklıma geldi: Susabilir miydim?
“Sahi“ dedim kendi kendime
“Sen hep bulutlara bakıyordun.
Onların içindeki, derinlerindeki o mucizeyi arıyordun. Sen, susan Adam’dın. Konuşamazdın. Eksikliğini sessizliğe bürüyen, sessizlikten bir eksikliği yaşatan, o bakan; bulutlara, uzaklara, uzayana bakan adam sen, evet sen, susarken de konuşabilir miydin? Uzadıkça bakan, uzaktan bir sessizliği okuyan sen; Sessiz Adam, susabilir miydin? Bulutlarla aramızda gidip gelenin sessiz bir konuşma olduğunu anladığımın bilmem kaçıncı asrında aklıma geldi bu. Ve bir gün böyle bir yalancı haykırış dolandı elime, belime ve o farkında bile olmadığım ufkuma. O an -ta ki o an gelene dek hep konuşmuştum - aklıma geldi. Bir gün aklıma geldi: Susabilir miydim?.. bir gece yarısı uyandı kelimeler. Ucuz, ipince bir kareli zincirler atlasından fırlayıp çıktılar, esrarlı bir yola. Zamanı avuçlarıma aldım böylelikle. Hayatı da. Ve hayallerin kendilerine has üsluplarını giderek. Özgürce... Artık saydam bir ben vardı, sınırların çok çok ötelerinde..